de toekomst is achter ons
Achter ons? Ja dat is wat de Grieken denken. Je kan de toekomst immers niet zien, dus moet ie wel achter je liggen. Anders zag je hem toch gewoon! Hier recht voor je. Maar nee, hij onttrekt zich nog aan ons oog. Eigenlijk weet je dus niet “wat je toekomt”. Wat er naar je toekomt.
Er zijn meerdere mensen die zich bezighouden met het fenomeen “van dat wat zich aandient”. De toekomst die ons nodig heeft om manifest te worden, zoals Otto Scharmer dat noemt in zijn boek “Theorie U”. Of Jaworski, die met “Synchroniciteit” probeert te achterhalen “waar die toekomst is” en ook wat zich voor ons gaat ontvouwen. En dat dan tegelijk met iets anders: synchroon en parallel. Alsof dat wat binnen is, zich buiten manifesteert op precies hetzelfde moment. Ik vind dat boeiende gedachten. Over dat wat ons toekomt. Wat ons toevalt. Soms valt het tegen, soms mee, en soms valt het je toe. En noemen we dat dan toeval?
Hoe “moeten we gaan staan in de tijd” om onze toekomst “niet tegen te houden” of de doelen die we voor morgen op het oog hebben, ook echt te bereiken? Moeten we hard werken, doorzetten? Of wachten op dat wat zich ontvouwt? Riding the waves? En zien we die waves dan? En op welke springen we dan, zoals een surfer die de juiste golf probeert te kiezen. Of toch maar gewoon “gas erop”, handen uit de mouwen, doorpakken? Zoals we het geleerd hebben. Het toeval een beetje helpen of liever uitsluiten? Doen we het “op kracht”? Of toch maar “op techniek”? Of moeten we gewoon helemaal niks doen. “We zijn slechts bladeren in de wind, ritselend langs de zoom van oude wouden”, zei Roland Holst. Oók een manier om erna te kijken. Misschien té defaitistisch, of “gewoon” zoals het leven in elkaar zit.
Het is mijn vak “om gids te zijn richting de toekomst”. Om organisaties te helpen hun pad te vervolgen, te kiezen en hen onderweg bij te staan bij de uitvoering van hun reis. Dus zie ik het ook als mijn taak om mijn klanten te helpen om de beste houding te kiezen zodat zij het meeste kans maken op de door hen gewenste toekomst. Wat moeten ze doen en laten? Dat is de puzzel die ik nu voor mezelf leg en dus ook voor mijn huidige en toekomstige klanten. Want ik kan alleen maar gids zijn in een land waar ik zelf ben geweest.
Wat ik weet, is dat als die toekomst die achter me is, door mij heen moet gaan om voor me te verschijnen als de nieuwe realiteit, ik zelf niet moet fungeren als een soort van vernauwde opening waar die toekomst bijna niet door past. Niks afklemmen van binnen dus, is mijn credo. Scharmer noemt dit een open mind, een open hart en een open wil. Deepak Chopra heeft ook nagedacht “hoe we het veld van de pure potentie” zich via ons kan laten ontsluiten. Hij werkt vooral met de kracht van intentie.
Aandacht, luisteren naar wat zich aandient. Dat soort aspecten komen terug als onderdelen van een attitude “die de toekomst doorlaat”. Open gaan en open staan, geen angst, geen bekrompenheid. Een open blik. Verbonden met de Umwelt, met de eigen kern, de missie die je hebt in dit leven. En rust! Alsof je leeft in de vertraagde tijd. Waarbij je focust op je intenties en tegelijk kan loslaten. Niks najagen, vurig hopen. Er met je vingers van afblijven. De vormkrachten die aan het werk zijn, kennen zo hun eigen wetten en die moeten we niet alleen respecteren; nee, we moeten ook leren vertrouwen. De zee spoelt vanzelf een schat aan op jouw strand. Maar dan moeten we wel loslaten, anders komt het niet goed. “You can’t push the river”. Terwijl ook geldt dat “je de zee niet kunt oversteken door alleen naar het water te staren”.
Kies ik mijn route, of “loop ik het pad dat mij gekozen heeft”. Het proces is het doel. De vragen, die doen ertoe voor mij. De antwoorden, die komen dan “als vanzelf”. Maar altijd op zoek naar “jij die ook puzzelt” en misschien een ander stukje vasthoudt.
Peter Gelens